Op naar Minnesota!
Al werd ons gisteravond door verscheidene medewerkers van Lake Express verzekerd, dat de veerboot vandaag weer in service is, besluiten we toch de wekker om half zes te laten afgaan. Gelukkig zegt het geautomatiseerde bericht, dat de boot op tijd om zes uur vanuit Milwaukee zal vertrekken, dus we draaien ons nog eens lekker om. Nu hoeven we die heel vroege rit naar Ludington tenminste niet te maken!
Om acht uur gaat de wekker weer en Rick belt naar de “Badger”, het veerboot bedrijf in Ludington. De medewerkster is oprecht teleurgesteld om te horen, dat Lake Express weer vaart. Lake Express is een vrij nieuwe veerboot, die waarschijnlijk heel wat klandizie van de Badger af heeft genomen.
Mickey D’s voorziet ons weer van ontbijt en lekkere sterke koffie en keurig op tijd komen we bij het de veerboot aan. Die komt net binnen varen en het afladen gaat vakkundig en snel. Voor we het weten mogen we aan boord.
Het gedeelte door het Muskegon Meer gaat heel langzaam en we vinden een plaatsje op het bovenste dek om goed uitzicht te hebben. In de verte zien we een klein motorbootje aankomen en als het dichterbij komt herkennen wij de roodharige jongen aan boord! Het zijn Katja, Kai en Ricks vader, die ons uit komen zwaaien.
Ze varen een heel eind met ons mee, tot in het kanaal naar het Michigan Meer toe. Op mijn vraag, waar Saskia is, roept Katja, dat die nog sliep. Hopelijk is ze niet al te boos als ze wakker wordt en merkt, dat ze dit boottochtje heeft gemist.
Na nog een aantal foto’s van de twee leuke rode vuurtorens en alle bootjes, die van het Michigan Meer afkomen te hebben genomen, gaan we een plaatsje binnen zoeken. Als de veerboot eenmaal in volle vaart gaat, word je van het dek afgeblazen.
De cabine is erg modern met blauwe stoelen en een uitklaptafeltje. We vinden een plaatsje bij het raam, al is er de komende paar uur niets dan water te zien. Tijdens deze tweeeneenhalf uur durende overtocht merk je pas, hoe enorm de Grote Meren zijn!
Keurig op tijd komen we in Milwaukee aan en de MIO GPS leidt ons vakkundig naar het huis van Ingrid en Ed. Ze wonen in een heel leuke, mooie buurt, met veel verschillende huizen. Ook hun huis is erg mooi, ik ben een beetje jaloers op de prachtige houten vloeren, die door Ed zelf gelegd blijken te zijn!
Na een rondleiding door hun huis gaan we samen lunchen. Ingrid weet een leuk restaurantje, de “Loaf and Jug”. Hier vul je op een menuutje in, wat je wilt hebben en dan wordt het terwijl je wacht klaargemaakt. Vooral hun pie’s zien er niet te versmaden uit en Rick en ik delen een stuk kersenpie. Het blijkt Ingrid en Ed’s traktatie te zijn, hartstikke lief!
Vorige keer, toen zij in mei bij ons waren, zijn we vergeten foto’s te nemen en dat moet nu goed gemaakt worden. Ingrid weet nog een schandpaal te staan en daar nemen we, tot grote hilariteit van omstanders, giechelend foto’s. Gelukkig zijn er geen rotte tomaten voorhanden!
Rick zou eens normaal doen, ha ha
Ingrid en ik hebben de slappe lach
Eigenlijk is dit bezoekje veel te kort, maar Rick en ik moeten nog helemaal naar Minneapolis, dat zo’n 325 mijl verderop ligt. We nemen hartelijk afscheid en met de komst van de ferry zal het hopelijk niet zo heel erg lang duren, voor we elkaar weer zien.
Wij zetten onze weg voort naar het westen. Het is hier een uur vroeger, dan in Michigan en dat uur kunnen we goed gebruiken! Het landschap hier in Wisconsin is vrij vlak en er staan allerlei (melk, dat kun je aan de blauwe silo’s zien) boerderijen. Wisconsin is natuurlijk “de” staat hier in de VS, waar kaas wordt gemaakt.
Na een uur of twee rijden komen we in een heel toeristisch gebied: de Wisconsin Dells. Overal zien we enorme resorts met binnen-waterparken. De kinderen zouden hier in de zevende hemel zijn! Denk Duinrell en dan twintigvoudig!
We besluiten even van de interstate af te gaan en door het stadje te rijden. Dat ziet er supertoeristisch, maar leuk uit, dus we besluiten als het enigszins lukt hier op de terug weg langer te stoppen.
Weer terug op de interstate verandert het landschap. Opeen zien we wit stenen kliffen, die zo maar in het landschap omhoog steken en de begroeiing wordt erg noordelijk met vrijwel alleen dennenbomen.
Aan de borden te zien zitten we in “cranberry country”, in het seizoen zouden we stoppen om er meer over te leren, maar we zitten nu buiten het seizoen. Een saaie rit is het in ieder geval niet!
Het weer wordt steeds beter en als we Minnesota binnenrijden is alle vochtigheid van bij het Michigan Meer verdwenen en schijnt de zon stralend. Rick heeft als goal alle “Welcome to ...” staatsborden te fotograferen en Minnesota heeft een mooie steen in de vorm van de staat.
Niet veel later rijden we Minneapolis in en het Marquette hotel is snel gevonden. Het is een Hilton hotel en heel modern. De kamer is Scandinavisch-achtig ingericht, met allemaal blank hout en grijs met witte moderne kleuren, heel on-Amerikaans! Alleen hadden ze de tegeltjes in de badkamer wel mogen schrobben, want die zijn helemaal zwart omrand!
Als we ons even hebben opgefrist fluit de taxi meneer voor het hotel een cab voor ons, Rick beloont hem voor deze moeilijke daad met een dollar tip. Hoewel ik helemaal voor het belonen van gedane diensten ben, vind ik deze tip de meest idiote, die er is uitgevonden. We kunnen zelf ook onze hand wel uitsteken om een taxi te roepen. Maar bij de betere hotels is dit een manier voor de valet parkeerders om een extra centje te verdienen. So be it.
Onderweg hebben we allerlei restaurants online bekeken en we hadden allebei zin in Japans. Er blijkt een heel goed restaurant te zijn, Origami en daar laten we ons dus afzetten. Het stelt allerminst teleur! We bestellen een heel stel bijzondere sushi rolls en het smaakt allemaal voortreffelijk.
De serveerster bestelt een taxi om ons terug te brengen en we vragen aan de chauffeur of hij een plekje weet om de skyline met de mooi verlichte brug te fotograferen. Hij rijdt de brug over en probeert wel iets te vinden, maar het lukt niet. Ik denk, dat we een stukje moeten rijden voor zo’n foto en daar hebben we de taxi kosten niet voor over.
In het hotel computeren we nog wat, maar zo meteen gaan de lichten uit, want we willen morgen veel doen hier!
PS: Ik heb de aanvragen voor een recept van de zalm "dip" (het is meer een spread) gelezen en als ik eraan denk, zal ik mijn schoonvader woensdag om het recept vragen. Hij zal in ieder geval zeer gevleid zijn, dat ik erover heb geschreven en dat er interesse in is!
Om acht uur gaat de wekker weer en Rick belt naar de “Badger”, het veerboot bedrijf in Ludington. De medewerkster is oprecht teleurgesteld om te horen, dat Lake Express weer vaart. Lake Express is een vrij nieuwe veerboot, die waarschijnlijk heel wat klandizie van de Badger af heeft genomen.
Mickey D’s voorziet ons weer van ontbijt en lekkere sterke koffie en keurig op tijd komen we bij het de veerboot aan. Die komt net binnen varen en het afladen gaat vakkundig en snel. Voor we het weten mogen we aan boord.
Het gedeelte door het Muskegon Meer gaat heel langzaam en we vinden een plaatsje op het bovenste dek om goed uitzicht te hebben. In de verte zien we een klein motorbootje aankomen en als het dichterbij komt herkennen wij de roodharige jongen aan boord! Het zijn Katja, Kai en Ricks vader, die ons uit komen zwaaien.
Ze varen een heel eind met ons mee, tot in het kanaal naar het Michigan Meer toe. Op mijn vraag, waar Saskia is, roept Katja, dat die nog sliep. Hopelijk is ze niet al te boos als ze wakker wordt en merkt, dat ze dit boottochtje heeft gemist.
Na nog een aantal foto’s van de twee leuke rode vuurtorens en alle bootjes, die van het Michigan Meer afkomen te hebben genomen, gaan we een plaatsje binnen zoeken. Als de veerboot eenmaal in volle vaart gaat, word je van het dek afgeblazen.
De cabine is erg modern met blauwe stoelen en een uitklaptafeltje. We vinden een plaatsje bij het raam, al is er de komende paar uur niets dan water te zien. Tijdens deze tweeeneenhalf uur durende overtocht merk je pas, hoe enorm de Grote Meren zijn!
Keurig op tijd komen we in Milwaukee aan en de MIO GPS leidt ons vakkundig naar het huis van Ingrid en Ed. Ze wonen in een heel leuke, mooie buurt, met veel verschillende huizen. Ook hun huis is erg mooi, ik ben een beetje jaloers op de prachtige houten vloeren, die door Ed zelf gelegd blijken te zijn!
Na een rondleiding door hun huis gaan we samen lunchen. Ingrid weet een leuk restaurantje, de “Loaf and Jug”. Hier vul je op een menuutje in, wat je wilt hebben en dan wordt het terwijl je wacht klaargemaakt. Vooral hun pie’s zien er niet te versmaden uit en Rick en ik delen een stuk kersenpie. Het blijkt Ingrid en Ed’s traktatie te zijn, hartstikke lief!
Vorige keer, toen zij in mei bij ons waren, zijn we vergeten foto’s te nemen en dat moet nu goed gemaakt worden. Ingrid weet nog een schandpaal te staan en daar nemen we, tot grote hilariteit van omstanders, giechelend foto’s. Gelukkig zijn er geen rotte tomaten voorhanden!
Rick zou eens normaal doen, ha ha
Ingrid en ik hebben de slappe lach
Eigenlijk is dit bezoekje veel te kort, maar Rick en ik moeten nog helemaal naar Minneapolis, dat zo’n 325 mijl verderop ligt. We nemen hartelijk afscheid en met de komst van de ferry zal het hopelijk niet zo heel erg lang duren, voor we elkaar weer zien.
Wij zetten onze weg voort naar het westen. Het is hier een uur vroeger, dan in Michigan en dat uur kunnen we goed gebruiken! Het landschap hier in Wisconsin is vrij vlak en er staan allerlei (melk, dat kun je aan de blauwe silo’s zien) boerderijen. Wisconsin is natuurlijk “de” staat hier in de VS, waar kaas wordt gemaakt.
Na een uur of twee rijden komen we in een heel toeristisch gebied: de Wisconsin Dells. Overal zien we enorme resorts met binnen-waterparken. De kinderen zouden hier in de zevende hemel zijn! Denk Duinrell en dan twintigvoudig!
We besluiten even van de interstate af te gaan en door het stadje te rijden. Dat ziet er supertoeristisch, maar leuk uit, dus we besluiten als het enigszins lukt hier op de terug weg langer te stoppen.
Weer terug op de interstate verandert het landschap. Opeen zien we wit stenen kliffen, die zo maar in het landschap omhoog steken en de begroeiing wordt erg noordelijk met vrijwel alleen dennenbomen.
Aan de borden te zien zitten we in “cranberry country”, in het seizoen zouden we stoppen om er meer over te leren, maar we zitten nu buiten het seizoen. Een saaie rit is het in ieder geval niet!
Het weer wordt steeds beter en als we Minnesota binnenrijden is alle vochtigheid van bij het Michigan Meer verdwenen en schijnt de zon stralend. Rick heeft als goal alle “Welcome to ...” staatsborden te fotograferen en Minnesota heeft een mooie steen in de vorm van de staat.
Niet veel later rijden we Minneapolis in en het Marquette hotel is snel gevonden. Het is een Hilton hotel en heel modern. De kamer is Scandinavisch-achtig ingericht, met allemaal blank hout en grijs met witte moderne kleuren, heel on-Amerikaans! Alleen hadden ze de tegeltjes in de badkamer wel mogen schrobben, want die zijn helemaal zwart omrand!
Als we ons even hebben opgefrist fluit de taxi meneer voor het hotel een cab voor ons, Rick beloont hem voor deze moeilijke daad met een dollar tip. Hoewel ik helemaal voor het belonen van gedane diensten ben, vind ik deze tip de meest idiote, die er is uitgevonden. We kunnen zelf ook onze hand wel uitsteken om een taxi te roepen. Maar bij de betere hotels is dit een manier voor de valet parkeerders om een extra centje te verdienen. So be it.
Onderweg hebben we allerlei restaurants online bekeken en we hadden allebei zin in Japans. Er blijkt een heel goed restaurant te zijn, Origami en daar laten we ons dus afzetten. Het stelt allerminst teleur! We bestellen een heel stel bijzondere sushi rolls en het smaakt allemaal voortreffelijk.
De serveerster bestelt een taxi om ons terug te brengen en we vragen aan de chauffeur of hij een plekje weet om de skyline met de mooi verlichte brug te fotograferen. Hij rijdt de brug over en probeert wel iets te vinden, maar het lukt niet. Ik denk, dat we een stukje moeten rijden voor zo’n foto en daar hebben we de taxi kosten niet voor over.
In het hotel computeren we nog wat, maar zo meteen gaan de lichten uit, want we willen morgen veel doen hier!
PS: Ik heb de aanvragen voor een recept van de zalm "dip" (het is meer een spread) gelezen en als ik eraan denk, zal ik mijn schoonvader woensdag om het recept vragen. Hij zal in ieder geval zeer gevleid zijn, dat ik erover heb geschreven en dat er interesse in is!
posted by Petra at 5:01 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home