De Twin Cities

Vandaag zijn Rick en ik 18 jaar getrouwd en wat een heerlijke jaren zijn het geweest! Hopelijk komen er nog dubbel zoveel en meer bij! Om dit heuglijke feit te vieren trakteren we onszelf op een ontbijt op bed. Het smaakt heerlijk, mijn gepocheerde eieren zijn precies goed gekookt en ook de ham is lekker.

Om mijn spieren los te maken en de stad te verkennen besluiten we een fikse wandeling te gaan maken. Minneapolis is een ontzettend wandelbare stad en we zetten als eerste koers naar de Sculpture Garden. Hier staat een heel leuke fontein in de vorm van een enorme rode kers op een lepel. Hij is gemaakt door Claes Oldenburg, een Zweedse Amerikaan, en zijn Nederlandse vrouw, Coosje van Bruggen. Helaas is het licht in de richting van de wolkenkrabbers niet optimaal, maar we kunnen toch een heel aantal foto’s maken.


Door de gezellige binnenstad lopen we terug, langs Nicollet Mall en eigenlijk met de oude stenen brug als doel. Die blijkt toch wel wat ver te zijn en we hebben een vol programma, waarin alles kwa tijd precies past.

We besluiten naar de oude stenen brug te rijden. Die blijkt een heel mooie brug te zijn met een wandel- en fietspad eroverheen. Aan weerszijden zijn oude meelfabrieken van Pillsbury en Gold Medal Flour te zien. Die florisseerden hier, omdat ze kracht putten uit de St. Anthony watervallen in de Mississippi, waar de rivier het grootste hoogteverschil van zijn meer dan 2000 mijl lengte heeft.




Tegenwoordig zijn de watervallen door de mensheid helemaal verlegd en is er scheepvaart mogelijk. Toch blijft het een mooi gezicht en heel grappig voor ons om weer aan de Mississippi te staan. We hebben deze machtige rivier ook veel zuidelijker gezien, in St. Louis, en nog zuidelijker in New Orleans.

Na de brug over gelopen te zijn en alle geschiedenis plakkaten erover gelezen te hebben lopen we terug naar de auto. Via de campus van University of Minnesota, die erg mooi is en waar we vooral de fraternity huizen (zoals van Alpha Tau Omega, voor mij zijn de fraternities en sororities nog steeds iets mysterieus) bewonderen, rijden we richting Mall of America.


Wat een gigantisch winkelcentrum is dat! En je moet op iedere verdieping rondjes lopen, want in het midden staan allemaal achtbanen en kermisattracties! Wij zijn heus wel wat gewend, want Tysons Corner is ook een van de grootste malls in het land, maar dat is nog niet half zo groot als deze!

We winkelen wat, kopen een kookboek bij Barnes and Noble voor de slow cooker, die we aan Lauren en Dan als huwelijkscadeau zullen geven en ik koop er voor ons ook gelijk eens, want er staan heel wat lekkere en makkelijke recepten in.

Bij een van de souvenirwinkels vinden we grappige t-shirts voor de kinderen en bij Macy’s eindelijk een leuk horloge voor mij.

Dan is het lunchtijd en we kiezen Kokomo’s Island Cafe van de lijst met thema restaurants. Dat blijkt een goede keuze. Het is er vrolijk Caribisch ingericht, de bediening is ontzettend vriendelijk en het eten wordt snel gebracht en smaakt heerlijk.

Het is perfect weer buiten en we hebben geen zin om meer tijd binnen in een drukke mall door te brengen. We hebben voor 17 uur tickets voor het Science Museum in St. Paul en we willen ook die stad nog een beetje bekijken.

Onderweg bel ik Benno Groeneveld, die ook op het Alles Amerika forum schrijft, maar het lukt niet om iets af te spreken. We hebben ook maar zo ontzettend weinig tijd! Toch is het leuk om de stem achter de schrijfsels te horen. Volgende keer beter, want dat we ook met de kinderen hier eens naar toe willen gaan staat voor mij vast.

Ondanks het feit, dat er bij het Minnesota State Capitool een grote bijeenkomst is van lopers voor de Susan G. Koomen 3-Day Walk vinden we vlakbij een parkeerplaats. Het Capitool is van buiten een schitterend gebouw. Vrijwel letterlijk, want er staan goudkleurige beelden op.

Tot onze verbazing kunnen we er zo binnenlopen, dat zijn we in Washington met al zijn veiligheidsmaatregelen helemaal niet gewend! Binnen vallen onze monden open, wat een indrukwekkend gebouw! Het doet mij aan een mix van het Capitool in Washington en de Library of Congres denken. Er staan marmeren kolommen, de koepel is van binnen kobaltblauw, overal hangen mooie schilderijen.

Boven kunnen we in de rechtszaal van het Minnesota Supreme Court, de House Chamber en de Senate Chamber kijken, allemaal even mooi. Alles is even indrukwekkend en prachtig. Ik ben dol op de architectuur van de 19e eeuw, waar ieder detail zo precies is uitgedacht.






Hierna rijden we naar de St. Paul Cathedraal. Ook hier lopen we binnen en zijn onder de indruk van de kunst, die in dit gebouw te zien is. Heel veel glas in lood ramen en marmeren beelden van heiligen. Ook het altaar is meer dan mooi te noemen. Onvoorstelbaar, dat de architect dit gebouw in slechts een jaar heeft ontworpen!

Het is inmiddels tijd om ons naar het Science Museum te begeven. Als eerste gaan we de film “The Human Body” kijken op een scherm, dat groter is dan een IMAX scherm! De vijfenveertig minuten durende film volgt een zwangere vrouw, haar man en twee kinderen op wie ze passen voor een dag uit hun leven.

Telkens krijg je te zien, wat er in verschillende situaties met hun lichaam gebeurd. Het is een leerzame film, zeker voor kinderen. Het enige nieuwe, dat ik leer, is dat babies tot ongeveer zes maanden onder water automatisch hun adem inhouden en zwembewegingen maken. Hier had ik wel over gehoord, maar dat het feitelijk ook zo is, wist ik niet.

Als de film klaar is moeten we drie kwartier wachten, tot we de Body Worlds tentoonstelling in mogen. We kijken wat rond bij de gewone museum tentoonstellingen en drinken een latte van Caribou Coffee.

En dan gaat het gebeuren. Gek genoeg voel ik me een beetje zenuwachtig, als we de Body Worlds zaal in lopen. Hoe zal het zijn om echte mensen zo tentoongesteld te zien staan?

Het begint “makkelijk”, er liggen een aantal botten en je ziet doorsnedes van iemand. Dat laatste lijkt absoluut niet meer op de mens, die het ooit geweest is, dus dat doet me niet veel.

Maar dan zien we de hele lichamen (van voornamelijk mannen, pas aan het eind staan een paar vrouwen), waarvan alle spieren en zenuwen te zien zijn. We zien een gezonde long en een rokerslong en dan valt het me op, dat de meeste tentoongestelde mensen rokers waren. Slechts bij twee ervan zijn de longen niet zwart, voor zover ik kan zien.

We zien een basketbalspeler en een danser, een “gezin”, waarvan we precies alle aders kunnen zien, een gymnast aan de ringen en een vrouwelijke gymnaste en een schaatsend paar, waarbij de man de vrouw optilt. Verder is er een uitgerekt lichaam, zowel een in de lengte als een in de breedte. En een lichaam, dat van opzij in vier stukken is gesneden.

In het begin gaat het wel, ik probeer er met wetenschappelijke ogen naar te kijken en ook echt te leren, hoe de verschillende spieren en zenuwen met elkaar verbonden zijn en eruit zien. Maar naarmate de tentoonstelling vordert voel ik langzaam mijn maag wat minder happy worden.

Het idee, dat dit lachende, spelende, liefhebbende mensen waren en dat ze nu jarenlang zo rondreizen en tentoongesteld worden, vind ik eigenlijk zo luguber en ik kan me niet aan een zekere walging onttrekken. Zouden deze mensen echt geweten hebben, waar ze zich voor opgaven?

De rij voor de kamer, waarin een zwangere vrouwen en een aantal fetussen te zien zijn, is ellenlang en eerlijk gezegd voel ik mijn maag al genoeg, dat ik het wel zonder die beelden kan doen. Gelukkig voelt Rick dit hetzelfde en sterk onder de indruk gaan we terug naar de auto.

We zijn toch blij, dat we het gezien hebben, want natuurlijk is dit een heel unieke tentoonstelling. Maar we zullen het niet gauw vergeten en als hij ooit weer in Washington komt hoef ik geen tweede keer te gaan.

Gelukkig hebben we even tijd om bij te komen, voor we gaan eten, en we verkleden ons in het hotel en kijken even wat tv om de gedachten te verzetten. We hadden eigenlijk geen van beiden verwacht, dat die tentoonstelling zo ingrijpend zou zijn.

Keurig op tijd voor onze reservering komen we bij het Solera restaurant aan. Dit is een Spaans Tapas restaurant en zodra we er binnenlopen weten we, dat we een goede keus hebben gemaakt. De ambiance is modern en erg gezellig en we krijgen een “booth” (ingebouwde bankjes) voor twee, heel intien.

Ook het menu stelt niet teleur, helaas zijn onze magen niet groot genoeg, anders zou ik veel meer, dan de acht verschillende tapas, die we delen, hebben besteld. We tafelen lekker lang en proberen verschillende sherries uit. We hebben nog net ruimte voor het dessert. De creme fraiche cheescake met perziksorbet en verse perzik is om je vingers bij af te likken!

Door de zwoele avond lopen we terug naar ons hotel. Morgenochtend vroeg willen we alweer op weg zijn, dus de lichten gaan vroeg uit. Wat een volle dag, weer, maar zo ontzettend leuk!